کارگاه تخصصی «تاب آوری در اضطراب‌ها» برگزار شد
به گزارش روابط عمومی پژوهشکده علوم بهداشتی جهاددانشگاهی، کارگاه «تاب آوری در اضطراب‌ها» 1 بهمن ماه 1403 با سخنرانی دکتر مژگان شریفان متخصص پزشکی پیشگیری اجتماعی و عضو هیات علمی دانشکده پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی برگزار شد.
در ابتدای جلسه دکتر شریفان به بازتعریف مفهوم تاب‌آوری و نحوه‌ی استفاده از تاب‌آوری در بستر زندگی و درک تمایز میان قوی بودن و تاب آوردن پرداخت و با مرور احساسات به گفتگو ادامه داد.
وی تاب آوری را این طور معنا کرد که تاب آوری مجموعه ای از ظرفیت‌های فردی و روانی است که فرد به کمک آن ها می تواند در شرایط دشوار کمترین آسیب را ببیند و حتی هنگام تجربه ی این شرایط به دنبال ارتقای توانمندی های خویش در جنبه های گوناگون باشد.
وی با اشاره به این نکته که تاب آوری باعث می شود وقتی احساسات دردناک را تجربه می کنم بتوانم بودن در زمان حال و زندگی در راستای ارزش‌هایم داشته باشم، گفت: هدف ما رشد خودمان است و ما مربی دیگران نیستیم و در مسیر زندگی باید طیف وسیعی از احساسات انسانی اعم از خوشایند و ناخوشایند را تجربه کنیم و قرار نیست کسی بدون درد و رنج زندگی کند.
وی در ادامه به این موضوع پرداخت که مهارت تاب آوری اکتسابی است یعنی می توانم آن را یاد بگیرم و پرورش بدهم. درست مانند عضله ای که با تمرین و ورزش می توان آن را قوی تر کرد و در یادگیری هر مهارت این مغز ماست که تغییر می کند. اگر مغز خود را بهتر بشناسم و از عملکردهای مغزی خود آگاه شوم بتدریج تاب آورتر می شوم. درست مانند راننده با تجربه ای که در شرایط خطرناک رانندگی به خوبی خودروی خود را کنترل می کند.
عضو هیات علمی اعلام کرد: این نکته حائز اهمیت است که مغز حال خوب می خواهد و مدیریت آن نیازمند صرف انرژی است پس باید یاد بگیریم که چگونه باتری مغز خودمان را شارژ کنیم و شارژ نگه داریم که در ادامه به روش های افزایش انرژی مغزی مانند: تشویق شدن، مورد توجه قرار گرفتن، احساس کنترل داشتن، جایگاه اجتماعی، راستگی، سخاوتمندی، دیدن خود در آینه به همراه قدردانی از خود و عوامل تخلیه کننده انرژی مغزی مانند: طرد شدن، نادیده انگاشته شدن، تحقیر شدن، اضطراب، خشم و احساس تنهایی نیز مطرح شد.
وی افزود: در نیمه‌ی دوم کارگاه کشف کردیم تاب‌آوری به چیزی در درون ما انسان‌ها، بین‌مان و فراتر از آن مرتبط است. اطمینان خاطر از داشتن یک شبکه حمایتی امن و سازنده که بر اساس اعتماد متقابل، همراهی، همدلی و انعطاف‌پذیری ایجاد شده است، راهی امن برای افزایش تاب‌آوری است. به‌علاوه، درک کردیم وقتی به کنترل زندگی در زمان حال و آینده، حل مساله و پیش‌بینی پیامدهای رفتارمان آگاهیم، در جهانی تاب‌آورانه تر تنفس می‌کنیم.
نظر شما :